Koszmar na jawie

Eragon patrzył z przerażeniem w tamtą stronę. Czy to już koniec, zastanawiał się. Dobrze wiedział, jak skończył się sen Saphiry.

Zobaczmy, czego chcą- zasugerował Eragon udając, że jest opanowany, choć tak nie było.- Może wszystko będzie w porządku...?

Saphira machnęła ogonem, ale skierowała się w stronę pędzących rumaków. Wylądowała przed Nausadą, a jej rumak wierzgnął omal jej nie zrzucając.

-Eragon! Saphira!- krzyknęła królowa z wyraźną ulgą.- Co wy tu robicie?

Tak właściwie to wracamy do domu- mruknęła Saphira.

-Nie ma mowy!- Eragon zeskoczył z siodła i dodał w myślach:- Smoki i Jeźdźcy są po to, by utrzymywać w Alagaesii pokój, a nie zwiewać z podkulonym ogonem, gdy robi się gorąco! Przecież ty uwielbiasz walczyć...

Saphira zostawiła jego słowa bez komentarza. W rzeczywistości ona chciała walczyć z dziwnymi przybyszami, ale bała się o Eragona.

-No to widzę, że mam dla was kolejne zadanie- oznajmiła królowa.- Sprawdźcie kim lub czym są te stwory i zabijcie je, jeśli mają wobec nas złe zamiary.

-Tak, pani- powiedział Eragon.

Saphira niechętnie wleciała w górę. Ze swojego miejsca (wysoko nad głowami królowej i jej kawalerii) przyjrzała się dziwnym smokom i ich jeźdźcom. Smoków było dokładnie czternaście, o ile jakiegoś nie pominęła. Ich sierść lśniła różnymi kolorami, tak jak łuski zwykłych smoków, a sylwetki mieli wychudłe. Wyglądali tak, jakby sierść obrastała nawleczoną na same kości skórę. Krótko mówiąc brakowało im mięśni i mięsa pod skórą. Gdy podlecieli bliżej widok zaparł jej dech w piersiach. Te stwory (i ,,smoki", i ich jeźdźcy) nie mieli oczy. Na twarzach lśniły puste oczodoły.

Na czele leciała wielka Zmora (tak Saphira nazwała te niby-smoki) z czarną sierścią, a rozmiarami dorównywała małemu wzgórzu, z którego razem z Eragonem zauważyli kawalerię Nausady. 

W końcu smoczyca, za namową Eragona, podleciała do Zmor, ale pozostawała od nich na tyle daleko, by chwilę czasu minęło nim oni do niej dotrą. Saphira pozostawała w jednym miejscu, lekko uchyliła paszczę, by zdążyć zionąć ogniem w razie zagrożenia.
Eragon położył dłoń na rękojeści Brisingra i zablokował umysł zaraz po tym jak spróbował sięgnąć myślami do przybyszy. I nic. Stwory były tym dziwniejsze, że w ogóle nie wyczuwał ich obecności. Tak samo jak w przypadku Ra'zaców, choć oni zapewne Ra'zacami nie byli.
Zmory zatrzymały się bardzo blisko nich. Od tej ogromnej,, czarnej dzieliło ich zaledwie 10 stóp przed nimi.
-Och, Eragonie, Saphiro - powiedział jeździec czarnej Zmory, a jego głos brzmiał znajomo.- Miło, że znów się spotykamy.
Galbatorix!!! uświadomił sobie Eragon.

Ale... jak... on...- jąkała się Saphira.- On nie żyje!
Nie bali się rozmawiać ze sobą, bo skoro Galbatorix nie miał już umysłu tak jak kiedyś, to nie może przypuścić na nich ataku.
-Ty nie żyjesz!- wycedził Eragon przez zęby.
-Nie- zgodził się Galbatorix.- Shruikan i moich trzynastu kolegów też nie. Widzisz, chłopcze, to dość skomplikowane... Kiedy ostatnio widziałeś Morzana - wskazał ręką mężczyznę siedzącego za na czerwonej Zmorze lecącej za Shruikanem- był człowiekiem z krwi i kości, ponieważ ktoś oddał za niego swe życie. My teraz jesteśmy samoistni jak duchy... nieśmiertelni, niezniszczalni. Przyszliśmy się zemścić. Najpierw zginiesz ty, potem twój synek, a na końcu zabawimy się z córeczką i Aryą.
-Ja na to nie pozwolę!!!- ryknął Eragon i zamachnął się mieczem. Przebił Galbatorixa mieczem na wylot. Cios, który uśmierciłby człowieka na miejscu, duchowi nie wyrządził żadnej krzywdy.
W odwecie Galbatorix ciął na oślep, poważnie raniąc Saphirę. Rana zdobiła niemal całą pierś- od lewej strony szyi do kolana prawej nogi.
Saphira ryknęła rozjuszona. Zrobiła salto do przodu, zanurkowała w dół i kręcąc się jak śruba wylądowała w dużej odległości od wrogów. Nie wiedziała jak daleko tamci są, bo zaczęła tracić wzrok. Odzyskała go po chwili i zorientowała się, że Eragon zsiadł z niej i uleczył ranę. Chłopak znów wskoczył na siodło, a smoczyca poderwała się do lotu. Leciała na wschód. Zmartwiło ją, że nigdzie nie widziała wrogów. Z zaskoczenia ktoś wbił pazury w jej udo. Wyrzuciła tylne nogi za siebie jak koń, kopiąc napastnika pod brzuch. Odwróciła się i zobaczyła czerwonego-bezimiennego-smoka-zdrajcę, którego dosiadał Morzan.
-A więc znów się spotykamy, Eragonie -powiedział Morzan, a z szyderczym chichotem dodał:- Widzę, że udało ci się przywrócić do życia to niebieskie bydlę.
Eragon wściekły uniósł miecz nad głowę, ale w tym momencie Saphira skoczyła na Morzana.
-Saphiro, nie!- krzyknął Eragon, ale w tym momencie smoczyca wbijała już szpony w szyję czerwonej Zmory.
Było to dla niej dziwnym uczuciem, bo pod pazurami nie wzbierała krew, a stwór nie wydał z siebie ryku bólu, tylko patrzył na nią pustymi oczodołami.
Saphira skuliła się pod tym spojrzeniem pod tym spojrzeniem. Pożałowała, że go zaatakowała (ze względu na bezpieczeństwo jej i Eragona). Skoczyła do tyłu i zaczęła lecieć w dół. Zmora strzeliła w nią piorunem, ale chybiła i piorun trafił w ziemię. Sucha trawa pod nimi (byli blisko pustyni Hadarackiej) zapłonęła błękitno-złotym-ogniem, który szybko się rozprzestrzenił ogarniając kilkanaście metrów kwadratowych.. Drugi strzał błyskawicą również nie trafił w smoczycę, ale Eragon stracił równowagę. Omal nie spadł z siodła. Jakiś czar przytrzymał smoczycę w miejscu. Trzeci atak piorunem  uderzył w siodło. Eragon spadł z siodła. Saphirze błysnął przed oczami koniec jej snu (ale teraz nie śniła):  
Jeździec spadał w ognistą paszczę ziemi , a ona mogła się tylko temu przyglądać, zawodząc wniebogłosy...

DALSZY CIĄG:

Eragon był zbyt oszołomiony i za słaby, by ratować się magią. Spojrzał tęsknie w stronę przerażonej Saphiry.

MÓJ MAŁY!!! - ryknęła i Jeździec poczuł, jak smoczyca napiera z całej siły na przytrzymujące ją zaklęcie.

Kocham Cię, Saphiro...- szepnął czując, że zaraz wpadnie w sam środek ognistego piekła i zginie. 

Czy to będzie bolało?, zastanawiał się. Przeżył wiele bitew, dużo razy otarł się o śmierć, ale jeszcze nigdy nie był tak przerażony i bezradny.

Usłyszał ryki smoków lub Zmor, nie odróżniał ich głosów. Nagle wylądował na czymś, a siła uderzenia sprawiła, że uleciał mu cały tlen z płuc. Było mu gorąco, ale nie palił się. Widział dużo czerwieni, a świat dookoła wirował. Usiadł i rozejrzał się. Siedział na czerwonym smoku... Tak, na pewno nie była to Zmora. A czerwony smok był tylko jeden w całej Alagaesii.

-Cierń!- krzyknął Eragon.

Jesteś cały? - spytał smok.

-Owszem... Chyba...- zastanowił się chwilę i dodał z przerażeniem.- Saphira!

-Miło cię znów widzieć, bracie - powiedział z przekąsem Murtagh, którego Eragon wcześniej nie zauważył.- Widzę, że ona radzi sobie lepiej od ciebie...

Cierń odwrócił się pod kątem tak, by Eragon mógł bez trudu dostrzec smoczycę. W tym momencie uwolniła się od czaru (Gdyby nie Murtagh, pomyślał Eragon, to i tak nie zdążyłaby mnie uratować.) i zaatakowała Kialandiego. Rozdarła pazurami bark jego brązowej zmory. Strzępy skóry błyskawicznie się zrosły, a miecz Kialandiego przeleciał o cal od szafirowych łusek na szyi smoczyca.

Saphiro!- krzyknął Eragon.- Ich nie da się zabić! Omal nie zginąłem, nie chcę teraz stracić ciebie... Choć tu, mam pomysł.

Smoczyca parsknęła, ale posłuchała go.

Eragon chciał od razu wskoczyć na smoczycę, ale skrzydła olbrzymów, nie pozwoliły im się do siebie za bardzo zbliżyć. Jeździec nie miał szans doskoczyć do smoczycy, a rzucić się w dół, by ona go złapała, to był zbyt ryzykowny pomysł.

Lećmy do wybrzeża- powiedział Eragon posyłając myśli do całej trójki towarzyszy.- Tam może uda nam się wylądować.

Saphira spojrzała w dal i syknęła z rezygnacją. Wszyscy podążyli za jej wzrokiem.

W dali, najwyżej milę od strony Pustyni Hadarackiej, nadciągało wojsko. Kilka tysięcy martwych rycerzy. Wśród nich Eragon dostrzegł jakiś blask, biąłą plamkę wśród czerni.

Ramr...- rzuciła Saphira i miała rację.

Jednorożec zabijał ludzi-duchy jak myśliwy zwierzynę. Nagle Eragon zobaczył, że jeden z rycerzy szykuje się do zadania śmiertelnego ciosu w szyję jednorożca.

-Ganga!(Idź!)- krzyknął Eragon, chociaż wiedział, jak niebezpieczne jest przenieść pół tonowe zwierzę z odległości mili.

Jednak się udało. Eragon przeniósł jednorożca kilka metrów w lewo i to wystarczyło, by uratować mu życie. 

Nigdy tego nie zapomnę, Eragonie- szepnął Ramr.

To ty nam pomagasz...- Eragon był lekko zakłopotany.

Obiecałem to Lili w zamian za uratowanie mi życia.

Możesz zniszczyć zaprzysiężonych?

Nie, ich nie. Mój róg ma na tyle mocy, by dać radę jedynie zwykłym ludziom. Zaprzysiężonych i smoki musisz zniszczyć sam... 

Smoki doleciały do linii wody i Eragon odetchnął.

 Co teraz zamierzacie?- spytał CierńEragon miał plan, ale pokręcił głową.

-Na razie nie mogę wam powiedzieć. Zastanawia mnie jedno... Co wy tutaj robiliście?

Tym razem odpowiedział Murtagh:

-Morzan chciał, byśmy do nich dołączyli...

...ale się nie zgodziliśmy.-kontynuował Cierń.

-Chciał nas zabić...

...więc uciekliśmy. Potem natknęliśmy się na was.

Eragon dosiadł Saphirę, a przy okazji podzielił się z nią swoim planem.

Spróbujcie ich zająć przez chwilkę- poprosiła smoczyca.- Postaramy się błyskawicznie wrócić, ale musimy polecieć do domu, więc nie przybędziemy wcześniej niż jutro. Przy dobrych wiatrach...

Jasne!- prychnął Cierń niezadowolony.

Oba smoki wzniosły się w niebo.

-Murtaghu...- powiedział Eragon nim się rozstali.- Dziękuję za uratowanie mi życia.. Ja z Saphirą jesteśmy waszymi dłużnikami...

DALSZY CIĄG:

Saphira mknęła nad wodą niczym lśniąca strzała. Eragon jeszcze nigdy nie widział jej  tak zbulwersowanej. Cały czas starał się wspomagać smoczycę swoimi siłami. Od szybkiego, sprawnego dotarcia do domu zależało życie wszystkich, których kochali, a może nawet los całej Alagaesii. Oboje świetnie o tym wiedzieli. Nie tracili czasu i sił na rozmowę. Tylko co jakiś czas Eragon powtarzał w duchu: Szybciej, szybciej... Choć Saphira słyszała to, wiedziała, że on jej nie popędza, więc zostawiała to bez komentarza. 

Minęło kilka godzin nim zza horyzontu ukazał się zarys Vroengardu. Słońce już zaszło i świat zaczynał ciemnieć.

Smoczyca wylądowała w swoim zagłębieniu w ich domu. Aryi, dzieci ani ich smoków nigdzie nie było, co ucieszyło Eragona. Nie chciał ich martwić, a gdyby się spotkali, musiałby wszystko opowiedzieć. Jeździec szybko zeskoczył z siodła. Zaklął, gdy nogi się pod nim ugięły i upadł na wyciągniętą łapę smoczycy. Oddał jej zdecydowanie za wiele energii... Stojąc w miejscu odetchnął kilka razy, a potem zaczerpnął sił od wszystkich kwiatów i traw w okolicy.

Mój mały...- mruknęła Saphira. 

Nic mi nie będzie- odparł.

Podszedł do ściany obok legowiska Saphiry. Położył dłoń na ścianie i wyszeptał kilka zdań, w tym swoje prawdziwe imię. Ich oczom ukazała się dziura, która wzrosła do długości dorosłego człowieka i szerokości trzech dobrze zbudowanych ludzi. W dziurze lśniło ogromne, białe eldunari Bid'Dauma. Właśnie po niego wrócili Eragon i Saphira. Potrzebowali rady, a najstarszy żyjący (jeśli można tak nazwać samo serce serc) smok powinien im pomóc.

Spróbujemy?- spytał Eragon. Miał namyśli próbę porozmawiania ze smokiem.

Nie mamy wyboru- Saphira machnęła ogonem zdenerwowana.- To nasza ostatnia szansa.

Połączyli umysły i, po raz pierwszy, posłali myśli ku Bid'Daumowi. Eragon zostawił tu jego eldunari, gdy wraz ze swoją smoczycą wrócili ze skały Kuthian. Musiał dobrze zabezpieczyć serce serc smoka. Ktoś, komu udałoby się nagiąć go do swej woli, pozostałby niezwyciężony. Więc Jeździec umieścił je w ścianie w miejscu, gdzie często przebywała Saphira, a dostęp do tej skrytki mieli tylko oni dwoje. Eragon ufał Aryi, ale zawsze pozostawała możliwość, że ktoś mógłby ją porwać i torturować, by oddała mu eldunari. Po za tym było coś jeszcze... W razie jego śmierci Saphira nie mogłaby oszaleć lub poświęcić swojego życia, bo miałaby za zadanie przeżyć i powiedzieć komuś zaufanemu (np. Aryi) o istnieniu eldunari. Eragon nie chciał nawet rozwarzać odwrotnej sytuacji: gdy to smoczyca ginie, a on ze względu na wyznaczone sobie zadanie musi przeżyć.

Myśli Bid'Dauma były wolne i ociężałe. Przypominały im drzewo Menoa. Smok zupełnie nie zwracał na nich uwagi. Na początku nie zapuszczali się głębiej w jego umysł. Muskali go tylko swoimi myślami. Ale w miarę upływu czasu wchodzili coraz głębiej, a nie było to trudne, bo smok wcale nie blokował umysłu. Aż w końcu zaczęli mimowolnie przeglądać niektóre wspomnienia smoka. Nagle Bid'Daum zablokował ich. Poczuli wbijające się ostrze w ich umysły. Nie mogli się wycofać ani iść dalej.

Puść nas!- krzyknął Eragon rozpaczliwie.- Eka ai frricai un Shur'tugal (Jestem Jeźdźcem i przyjacielem)!- To był najprostszy zwrot jaki mu przyszedł do głowy, ale nacisk na jego umysł nawet nie zelżał, więc podjął kolejną próbę:- Skulblaka, eka celobra ono un mulabra ono ne haima (Smoku, darzę cię szacunkiem i nie mam wobec ciebie złych zamiarów)!

Smok wydał się nieco zaintrygowany, zaczął przeglądać jego wspomnienia od chwili narodzin, a gdy doszedł do chwili wyklucia Saphiry, Jeździec poczuł, że Bid'Daum przegląda w tym samym czasie też jej wspomnienia, łącząc ze sobą różne fakty.

Zabiłeś mojego przyjaciela, Jeźdźcze- rzekł smok potężnym głosem przypominającym ruch góry. Przemawiał w pradawnej mowie, zmuszając Eragona do odpowiedzi w tym samym języku.

Nie- szepnął Eragon w języku elfów.- On sam się poświęcił ratując Saphirę. Jestem mu za to dozgonnie wdzięczny. Gdyby nie on jedno z nas by nie żyło. Nigdy mu tego nie zapomnę...

Pamięć nie zwróci mu życia... 

Nie zwróci- przyznała Saphira w pradawnej mowie pomagając Eragonowi w tej słownej potyczce- ale pamiętając o zmarłych pozwalamy im żyć wiecznie. Żadna żywa istota nie ma niezniszczalnego ciała, nieważne człowiek, elf, smok czy roślina, ale umarli mogą żyć w sercach i umysłach tych, którzy wciąż chodzą po ziemi...

Saphira po raz kolejny zaskoczyła Eragona swoją niezwykłą mądrością.

 Czyżby?-Smok poluzował nacisk na ich umysły.-Eragon nawet się ze mną nie pożegnał. Chociaż może to i moja winna. Minęło tyle wieków od śmierci mego ciała, a ja zamieniłem z nim tylko kilka słów. Całkiem zamknąłem się w sobie. Chcecie posłuchać o moim życiu?

Wybacz, panie- rzekła Saphira, wysyłając mu obraz siebie składającej ukłon- Bardzo chętnie, jednak nie mamy czasu. Potrzebujemy twojej pomocy albo Alagaesia zostanie zniszczona. Pozostało nam bardzo niewiele czasu. Wiesz, czego chcemy?

Smok całkowicie wypuścił ich umysły, ale raz jeszcze obejrzał wspomnienia Saphiry dotyczące dzisiejszych wydarzeń. Gdy wreszcie się odezwał, jego głos brzmiał smutno, lecz z nutą wściekłości:

Są dwie rzeczy pozwalające na zniszczenie umarłych. Po pierwsze to róg jednorożca. Pod nim jednak giną tylko ludzie i jedynie ci, którzy nigdy nie byli złączeni ze smokami. Na elfy, dzikie smoki oraz Jeźdźców jest coś innego.  Miecz zrodzony w smoczym ogniu. Zabijając nim Jeźdźców zginą też złączone z nimi smoki.

Gdzie mogę znaleźć taki miecz?

Na całym świecie takiego nie ma. Musisz go zrobić z twojego miecza i ognia Saphiry. Ale to nie takie proste jak się zdaje. Potrzeba do tego również smoczej magii. Poznacie, gdy miecz będzie gotowy. A teraz idźcie... Ta rozmowa mnie zmęczyła, a więcej pomóc nie mogę.

Zerwał z nimi kontakt i zablokował umysł. Eragon zamknął skrytkę z eldunari i nie tracąc czasu wyjął Brisingra z pochwy, ujął go tak, by trzymać za rękojeść, ale żeby płomienie wyleciały na zewnątrz przez  dziurę w ścianie, którą Saphira zawsze wlatuje do domu.

Zrób to, Saphiro- polecił Eragon.

Smoczyca zionęła ogniem zalewając nim miecz. Eragona gorąco bijące od płomieni parzyło w twarz i rękę dzierżącą miecz, ale nie narzekał. Saphira zamknęła paszczę i płomienie zniknęły, a miecz wyglądał tak, jak dawniej. Smoczyca spuściła głowę.

Jesteśmy zgubieni- skwitowała zrozpaczona.

Następny post: ,,To już koniec!"

W Carvahall

Saphira obudziła się gwałtownie. Dookoła panował całkowity mrok, a Eragon jeszcze spał. Odetchnęła głęboko. Smoczyca już od kilku tygodni miała koszmary. Na pewno, jak sądziła, nie śniły jej się przyszłe wydarzenia, bo Eragon sypiał spokojnie, a to on miał dar do przewidywania przyszłości. Smoczyca położył głowę na ziemi, ponownie usiłując zasnąć. Bała się spać, bo znów mogły ogarnąć ją te okropne sny gdzie ona, smoczyca niepokonana na jawie, jest bezsilna wśród snów. Jednak tylko zdążyła się spokojnie ułożyć na swoim miękkim posłaniu i znów zasnęła. Po chwili koszmary powróciły. Widziała to, co było, co mogło być i to, co kiedyś może nastąpić. Były to jedynie urywki różnych wydarzeń, lecz niesłychanie prawdopodobne.

Saphira zignorowała w Carvahall niebezpieczeństwo ze strony Ra'zaców, Eragon zostawiony sam sobie podzielił los wuja. Smoczyca ryczała zrozpaczona, ale zaraz zobaczyła co innego. Walkę z Durzą. Dostała rozpaczliwą prośbę Eragona o pomoc. Miała ochotę rzucić się mu na ratunek, ale ta zbroja tak cisnęła... Brakowało jej tchu. Arya odgięła to żelastwo i wskoczyła na smoczy grzbiet. Razem doleciały do Eragona w chwili, gdy Durza miał go pokonać. Zwyciężyli! Zwyciężyli, ale Eragon omal nie zginął...

Następnie smoczycy przed oczami przeszło tyle obrazów, że nic z nich nie odczytała. Musiała to być jakaś wojna. I... Och! To nie nadmiar obrazów, lecz rana, okropna, wielka, krwawiąca rana, zamgliła smoczycy wzrok. Eragon wypowiedział zaklęcie i rana zasklepiła się. Jeździec wskoczył na siodło i Saphira wzbiła się do góry. Rozejrzała się po zupełnie obcym jej krajobrazie. W dali zobaczyła rodzinę swoją i Eragona. Bardzo daleko... Arya i Opheila, Lila i Amethis, Arthur i Irollan. Ale oni nie walczyli... Długą chwilę zajęło jej zrozumienie, że na polu bitwy jest tylko ona z Eragonem. Pozostali siedzą w domu niczego nieświadomi. Coś przecięło Saphirze bok i smoczyca zaryczała, błyskawicznie odwracając się. Ujrzała stwory podobne do smoków, ale zamiast łusek miały sierść i nie ziały ogniem a... rzucały piorunami. Jeden z tych piorunów pozostawił na boku smoczycy paskudną, osmoloną bliznę. Spojrzała w dół, poszukując wrogów. Po ziemi galopował Ramr zabijając stwory podobne do skrzatów, ale dużych (wysokości rosłego człowieka lub elfa). Eragon coś do niej powiedział, ale ona nie usłyszała jego słów. Chciała jak najszybciej stąd uciec, ale coś (przypominającego zaklęcie Murtagha na płonących równinach) trzymało ją w miejscu. Ziemia dookoła płonęła.Jeden z ,,włochatych smoków" zrzucił Eragona z siodła. Jeździec spadał w ognistą paszczę ziemi , a ona mogła się tylko temu przyglądać, zawodząc wniebogłosy...

*          *          *

-Saphiro!- krzyknął Eragon.- Saphiro, obudź się, słyszysz?!

Smoczyca otworzyła ciężkie powieki i przyglądała się mu chwilę i siedzącej obok Aryi.

Eragonie- powiedziała- ty żyjesz?!

A dlaczego mam nie żyć?- spytał w myślach.- Miałaś koszmary?

Tak- sapnęła.- Już od kilku tygodni. Najpierw śni mi się to, co było lub mogło być, gdybyśmy postąpili inaczej. Tu za każdym razem jest co innego. A potem widzę przyszłość, nawet niedaleką, najwyżej kilka tygodni do przodu. I widzę za każdym razem to samo... Rycerzy, dziwne stwory, twoją śmierć...

Ostatnie słowa wypowiedziała szeptem.

Mogłem się tego domyślić... Najpierw warczałaś, tym mnie obudziłaś, potem zaczęłaś ryczeć, jęczeć i zawodzić. Próbowałem dostać się do twojego umysłu, by cię uspokoić, ale nie mogłem. Więc musiałem cię obudzić. Już słońce wschodzi. Może zamiast znów zasypiać, przelećmy się dookoła Vroengardu tak jak kiedyś, jeszcze przed narodzinami Lili i Arthura.

Smoczyca podniosła się chętnie. Powiedzieli Aryi o swoich zamierzeniach. Gdy Eragon dosiadł Saphirę, wyskoczyła z domu i wzbiła się w niebo. Szybowała radośnie, ciesząc się towarzystwem Eragona. Chciała pokazać mu swoje koszmary, ale on się nie zgodził. Nie chciał, by do tego wracała.

Pamiętasz- zaczęła Saphira- jak kiedyś obiecałam ci, że wrócimy do Carvahall? To było dawno, ale ja nie zapomniałam. Po prostu nie mieliśmy kiedy. Teraz pytam: czy zechcesz towarzyszyć mi w drodze do Carvahall? Podobno twoi przyjaciele z wioski, wrócili do niej i już kilka lat temu ją odbudowali. Możemy ich odwiedzić i powspominać trochę...

Oczywiście,że chcę!- Eragon objął ją za szyję.- Powiem tylko Aryi. Niestety możemy jedynie we dwójkę tam polecieć. Irollan jest jeszcze za młody na taką wyprawę. Ma dopiero kilka tygodni. A nie zostawimy Arthura i Irollana samych. Jak oni nie lecą, to drugie z moich dzieci też musiało by zostać. A znając Lilę i Arthura niebezpiecznie jest ich na chwilę nawet spuścić z oczu. Arya też powinna zostać...

Nie chciałaby lecieć z nami... Obok Kośćca jej wspomnienia związane z Durzą i Gile'adem wracają.

Polecieli powiedzieć Aryi o ich pomyśle. Tak jak mówiła Saphira, elfka nie wyglądała na złą. Mieli zamiar lecieć już w stronę Alagaesii, gdy Eragonowi się coś przypomniało.

Lećmy do Rorana- oznajmił.- On też pewnie zechce nam towarzyszyć w rodzinne strony. Polecieli do niego i złożyli propozycję.

-Nie- uciął Roran.

Dlaczego?- spytał Vanilor z widocznym żalem.- Od dawna nie lecieliśmy nigdzie razem i...

-Nie. Nie zostawię Katriny samej. Ale wy lećcie, Eragonie, Saphiro. Pozdrówcie ode mnie Horsta i innych.

Eragon wzruszył ramionami (podczas rozmowy wciąż siedział na Saphirze), a Saphira wleciała w niebo. Z góry rzuciła jedynie tęskne spojrzenie w stronę Vanilora.

Lećmy- powiedział Eragon ciepło.- Roran nie wie, co traci. Ale ja wiem, co my tracimy: czas. Im szybciej dotrzemy na stały ląd tym lepiej. Nie musimy już dzisiaj być w Carvahall, ale żebyśmy nie lecieli po ciemku nad wodą.

Tak, mój mały- odpowiedziała krótko i skierowała się w stronę morza.

Lecieli dość długo, ale o wiele krócej niż przewidywał to Eragon. Odległy zarys Kośćca malował się na horyzoncie zanim całkowicie zaszło słońce. Przy lądzie Saphira wleciała w wodę i kilka metrów pokonała całkiem zanurzona. Mogliby tak dopłynąć na sam brzeg, ale Eragonowi zabrakło powietrza. Więc Saphira się wynurzyła i dopłynęła do lądu płynąc po powierzchni wody.

Jesteśmy w domu...- powiedział Eragon, a potem posmutniał.- A przynajmniej gdzieś, gdzie kiedyś był nasz dom. Och, Saphiro, tyle bym dał, by wszystko było tak jak kiedyś...

Eragonie...

Nie. Nie zrozum mnie źle. Chciałbym żyć tak jak dawniej Z TOBĄ. No może jeszcze z Aryą i dziećmi. Mieszkalibyśmy na odludziu przy wiosce tak jak ja mieszkałem. Wy smoki mielibyście mnóstwo przestrzeni do latania oraz Kościec, w którym nigdy nie brakło by zwierzyny. A Garrow i... Brom wciąż by żyli.

Eragonie!!!- głos Saphiry zabrzmiał równie potężnie jak ogromnego Glaedra. Potem jej głos przycichł, złagodniał, ale wciąż była w nim pewna rezerwa- Czy ciebie naprawdę trzeba uczyć, że nie możesz wracać myślami do przeszłości? ,,Co by było gdyby...?" To najgorsze pytanie jakie możesz sobie zadać. Nigdy się nie dowiemy, czy gdybyś przedstawił mnie wujowi i Roranowi przeżylibyśmy. Może kazaliby mnie zabić. A gdybym wtedy nie porwała cię do Kośćca? Mówiłeś, że ostrzegłbyś Garrowa. Ale równie dobrze moglibyśmy wszyscy zginąć lub efekt byłby taki sam z tym, że Ra'zacowie zabrali by nas do Galbatorixa. Wariantów jest dużo, lecz nigdy się nie dowiemy, co moglibyśmy teraz robić, więc jaki sens ma rozmyślanie nad tym? Chodźmy stąd wreszcie. Odpoczęłam trochę, a stąd do Carvahall nie jest daleko. Polecimy od razu. Nie zamierzam nocować na otwartym terenie, tak blisko Therinsfordu. 

Skoczyła w górę i skierowała się w stronę Carvahall. Eragon się z nią nie zgadzał. Od miasta dzieliło ich kilka kilometrów. Może nie jest to dużo, ale to nie były kilometry równin czy stepów gdzie szafirową smoczycę można wypatrzeć z promienia kilku mil, lecz góry, przez które ludzie się nie przedzierają. Jednak też chciał jak najszybciej dolecieć do Carvahall, więc nic nie mówił Saphirze.

Lecieli około 4 godzin. Smoczyca starała się być jak najwyżej, by w razie czego pozostała niezauważona. I dobrze, bo w dole mijali wielu ludzi, nawet nieświadomych obecności smoka. Na dole zobaczyli kilkuhektarową równinę. Eragon wiedział, że stała tam kiedyś jego farma. Smoczyca wylądowała na jednej z uliczek. Ludzie znajdujący się w pobliży zamarli, ale gdy rozpoznali w niezwyciężonym rycerzu i bestii swoich przyjaciół zaczęli ich widać z wielką serdecznością. Horst zaprosił ich na obiad, a Eragona ucieszyło to, że wyniósł stół na zewnątrz, by Saphira mogła im towarzyszyć.

Wszyscy wieśniacy ,,skakali" wokół nich, śmiali się, żartowali, próbowali do nich zagadać. Eragona zarówno to cieszyło, (bo nie traktowali go jakby był królem czy kimś jeszcze ważniejszym, lecz czuł, że jest wśród swoich) jak i męczyło (odkąd zabił Galbatorixa i razem z Aryą zamieszkał na Vroengardzie nie był przyzwyczajony do takiego tłoku. Najczęściej przebywał w towarzystwie Aryi, Lili, Arthura ich smoków oraz Saphiry. Czasem tylko spotykał się Roranem czy Murtaghiem.) Wszyscy mówili jeden przez drugiego, Jeźdźca rozbolała głowa, a w Saphirze narastała irytacja.

*          *          *

Wieczorem po kolacji Eragon stanął sam na tym wzgórzu, na którym niegdyś Eragon zbudował schronienie dla słodkiego smoczka. Wpatrywał się stamtąd na południe. Po chwili dołączyła do niego Saphira. Trąciła go nosem w ramię, ale oprócz tego gestu oboje pozostali nieruchomi.

Patrz- powiedziała Saphira wskazując coś w oddali.

Na co? Nic...- chciał powiedzieć ,,nic nie widzę", ale w tym momencie na horyzoncie pokazała się chmura piachu.- Co to jest?- spytał.- Wiem, że ty masz lepszy wzrok ode mnie.

Tak? No to spójrz!- smoczyca złączyła z nim swój umysł, chcąc zrobić tak jak kiedyś obok Dras Leony.

Udało się. Eragon mógł teraz patrzeć na świat oczami smoczycy. Zobaczył cwałujące na złamanie karku konie. Było ich może z 50, a na jednym z nich siedziała królowa Nausada.

Chodźmy się przywitać- Zasugerowała Saphira.

Eragon skinął głową i dosiadł jej.

Wzlecieli na wysokość około tysiąca mil. Zagrzmiało, a niebo przeciął piorun, choć na niebie nie było ani jednej chmurki. Eragon nagle zamarł patrząc w bok. Saphira spojrzała tam, gdzie on. Ze wschodu mniej więcej nad Ramrem w miejscu, gdzie zakole rzeki jest najbliżej Pustyni Hadarackiej, leciało kilkanaście wielkich-bezłuskich-włochatych-niby-smoków.

Saphira zadrżała tak gwałtownie, że Eragon omal nie spadł z siodła. Przez myśl przeszło jej, że być może zemdlała, a koszmar powrócił. Niestety to było aż za realne.

Jak w dzisiejszym śnie- szepnęła niemal niedosłyszalnie. A jej ciałem znów wstrząsnęły drgawki- Koszmar powrócił...

Następny post (C.B.N.) ,,Koszmar na jawie"